Hoe gevoelig mag jij zijn?
Ik ben gevoelig. Altijd al geweest.
Overgevoelig? Buitenbeentje? Zwak(ker)? Snel geraakt? (in de ogen van anderen)
Creatief? Kwetsbaar? Moedig? Bijzonder? Hoog sensitief? (in mijn eigen ogen)
Jeee wat ben jij gevoelig. Te gevoelig. Dat hoorde ik vaak. Te vaak.
Die uitspraak heeft me heel wat hoofdbrekens bezorgd. In situaties die voor anderen normaal waren had ik last van allerlei fysieke gewaarwordingen die ik niet kon thuisbrengen. Of ik werd emotioneel zonder aanwijsbare reden. Om maar een paar voorbeelden te noemen.
Stop ‘dealing’ with it
Vroeger zag ik mijn gevoeligheid eerder als een vloek dan een zegen. Ik heb haar geregeld genegeerd, met harde hand aangepakt of met weerzin bekeken. In het beste geval dealde ik ermee zoals ik met regen omga.
Shit, het regent. Dan maar een paraplu opsteken en ‘er door heen gaan’. Genieten van de koelte en frisheid van de regendruppels kwam niet in me op.
Ook al ‘dealde’ ik ermee, ik werd er niet minder gevoelig door, hoewel ik dat wel eens gedacht heb. In werkelijkheid trok mijn sensitiviteit zich terug, diep in mij. Zo diep dat ik haar een tijd ben kwijt geraakt.
De schoonheid van een dunne huid
Je zou kunnen zeggen dat mijn lichaam een afspiegeling is van mijn sensitieve aard. Blauwe aderen zijn zichtbaar op armen en benen omdat ze dicht onder de oppervlakte liggen en de huid dun en teer is. Als ik me stoot schiet een hevige pijnscheut door mijn zenuwstelsel. Ik heb snel blauwe plekken die lang blijven.
Zielig? Nee.
Gevoelig. Zo is het.
Ook mijn hart en geest, dun van huid..
Het resultaat? Psychisch, emotioneel en fysiek handhaaf ik een delicate balans die voortdurend in beweging is. Als een koorddanseres doe ik subtiele aanpassingen om het midden (terug) te vinden. Wat me daarbij helpt is het bewustzijn van het fysiek-energetische midden, de hara in mijn lichaam.
Maar daarnaast is één van de belangrijkste realisaties het besef dat ik niet gedij in een maatschappij waar sneller, beter, meer, continu dynamisch en outgoing hoog in het vaandel staan. Ik houd zeker ook van snelheid, maar in beperkte mate. Ik ben eerder een sprinter dan een duurloper.
De kunst van het balanceren
Inmiddels voel ik – na vallen en opstaan- een diepe dankbaarheid voor mijn vermogen om zo intens te mogen waarnemen, ervaren en voelen. Het heeft me wat jaren gekost, maar ik kan nu zeggen… Wat een rijkdom en zegen! Mijn sensitiviteit heb ik volledig omarmd en ik ervaar haar als een ingang tot mijn ware zelf.
Hallelujah, dan zal ik wel voortdurend in het midden leven!
Ja meestal wel. Inmiddels wel.
Wow wat een zegen om hoogsensitief te zijn!
Maar, soms, soms schiet ik er toch weer uit en moet ik mijn eigen wonden likken.
Blessing in disguise?
Zoals vorige week toen ik als zzp’er een klus aannam waarvan ik wist dat deze mijn grenzen fors zou oprekken. Ik ben er nog steeds van aan het bijkomen. Goed geld verdienen met een superleuk project. Samen met 3 collega’s Theater maken met 100 vmbo jongeren. Dat kan ik nu wel aan, denk ik.
Ik verwacht natuurlijk weerstand. Not my favourite thing. Maar de werkelijkheid overtreft mijn verwachtingen. De jongeren zijn gewoon zichzelf, met op hun voorhoofd de zin (zoals een collega mij zei) ‘Wegens verbouwing gesloten’. Veel geluid, hard ook, veel impulsen, zeg maar goodbye tegen mijn gevoeligheid.
Ik zie mezelf weer staan in hun midden, ik probeer de orde te bewaken, probeer hen tot stilte te manen. Ik ben bezig ‘er door heen te gaan’. Mijn lijf schiet in een kramp, de jongeren ook, en in een impuls besluit ik los te laten, te stoppen, dan maar geen orde, dan maar niet de uitvoering van mijn plan. De tranen schieten in mijn ogen. ‘Mevrouw, gaat het?’ ‘Jongens, jullie hebben even pauze’.
Zo, wat was ik gevoelig. Ik kon niet eens een stel pubers ‘aan’.
Te gevoelig. Nee.
Hoogsentitief. Ja.
Overprikkeld, gewoon te-veel impulsen.
Falen als een vorm van loslaten
Vroeger zou ik hebben gedacht dat ik gefaald zou hebben. Het is me niet gelukt. En het klopt, wat ik in mijn hoofd had is inderdaad niet gelukt.
Maar wat me zal bijblijven is dit moment ‘Mevrouw, gaat het’? Ik voel even echt contact en zie de oprechte belangstelling van de jongen die me deze vraag stelt. Op dat moment realiseer ik me dat ik tegen mijn eigen aard ben ingegaan. Ik ben in de valkuil getrapt van teveel impulsen negeren en mijn best doen me staande te houden in chaos. Zodra ik stop en loslaat kom ik in verbinding met mijn kwetsbaarheid. Hoe waardevol is dat?
Het project is uiteindelijk toch geslaagd. Samen hebben we een prachtige theatrale rondwandeling in het gebouw neergezet waar de jongeren trots aan meededen.
Maar het VMBO is niet mijn favoriete plek. Hoe boeiend het werken met deze jongeren ook is, ik hoor daar niet thuis.
Omarm, omarm, omarm
Gevoeligheid mag je koesteren.
Moet je koesteren.
Eer, omarm en bescherm haar met heel je wezen.
Er is te weinig van in deze wereld.
En de wereld heeft haar misschien ook wel hard nodig.
Hoe ga jij in de ‘buitenwereld’ om met je (hoog)gevoeligheid?