Geef je er gewoon aan over.
Aan dat gevoel.
Gewoon. Er aan over geven.
Aan wat er is. Dus.
Kan dat? Ja.
Altijd? Nee.
Onvermogen? Ja.
Geef je je toch dáár aan over? Moet dat?
Vanavond komt plotseling een jeugdherinnering naar boven. Gevolgd door een gretig verlangen om het verleden ongedaan te maken.
Al vroeg in mijn bestaan word ik geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik ben 15 en op mijn 16e verjaardag zou ik uitgaan met de beste vriend van mijn oudste broer. Al jaren vind ik hem leuk en hij belooft me mee uit te nemen als ik 16 word. Hoe hemels zou dat zijn!
Maar het loopt anders.
Vlak voor mijn 16e verjaardag knalt hij met zijn auto tegen een boom en verdwijnt ineens uit mijn leven.
Hij is 24.
Het is onmogelijk om werkelijk te kunnen bevatten wat het betekent om hem nooit meer te ontmoeten. In mijn herinnering blijft hij altijd degene die me mee uit gaat nemen. Het meisje van 15 in mij wacht nog steeds. Alsof ik niet wil geloven dat hij echt tegen die boom geknald is.
Want hoe moet de zoete herinnering plaatsmaken voor een pijn waarvan ik niet weet of ik hem kan dragen?
De dood dient te blijven zoals hij is en vooral ongelooflijk stil..
~ Boudewijn Buch (schrijver, televisiemaker, columnist, overleden in 2002)
Meestal leef ik gewoon mijn leven en ga ik niet te diep in op gedachtes aan dood en doodgaan. Maar soms dringt het besef van mijn eigen eindigheid ineens in volle scherpte tot me door en doet mijn hart opschrikken. Alsof ik iets opnieuw ontdek, een waarheid die ik ken maar nog niet weet.
Mijn god, ik zal niet meer bestaan, over een tijd.
Ach, en Boudwijn Buch. Wat een bijzondere man. Wat een creatieve geest.
Ik mis hem.
Ongelooflijk stil.
Deze woorden hebben dezelfde onbevattelijkheid als de dood van de vriend van mijn broer. Wat betekent dat, ongelooflijk stil. Het is stiller dan stil, dieper stil, meer stil, heel veel stil, ontzettend stil. Het is stilte met een ruimte eronder waarin stemmen rond klinken van eeuwen en eeuwen geleden. Stilte met een sacrale lading.
En weer reageert mijn hart.
Een sprankje vreugde schiet door me heen. Eindeloze vreugde
Zacht, warm, vol.
Always say “yes” to the present moment.
What could be more futile, more insane,
than to create inner resistance to what already is?
~Eckhart Tolle
Yes. Het woord.
Ik word warmer en krijg een volgende herinnering.
In september een aantal jaar geleden ontmoet ik een man, een Italiaanse man.
Al bij de eerste aanraking voel ik een diepte in ons contact zoals ik dat nooit eerder ervaren heb. Hij kijkt me aan en mijn hart schrikt op. Keer op keer op keer op keer. Hij doet me vaag aan iemand denken, alsof ik hem al ken.
Hoe zoet en droef tegelijk is deze ontmoeting. Ik kan maar niet bevatten wat hij met mij doet, wat me met elkaar doen. Ik ontdek een ruimte waar het extatisch is, en stil tegelijk, En ik zeg JA. JA! Ik geef me gewoon over, zonder strijd, zonder nadenken. Dit is nu en wat er zal zijn, dat doet er niet toe. En oh ja, hij heeft een vriendin.
Wat deze Italiaanse man met de vriend van mijn broer te maken heeft? Of met Boudewijn Buch?
Ik wil…. ik wil…. ik wil….. ik zou willen…..
Dat het anders is of meer is of niet zo gegaan is of nog een keer zo gaat of dat ik Boudewijn Buch nog een keer op televisie kan zien, of dat hij nog een keer een documentaire maakt over een eiland in de Pacific.
Of dat ik die Italiaanse man nog een keer kan zien. Of liever, voelen hoe het toen was. Want je kunt op je vingers natellen dat die romance misliep.
Of dat die vriend van mijn broer niet tegen die boom was geknald. En ik nu terug kan denken aan een heerlijke avond met hem, hand in hand in de bioscoop in de love seats zoals je die toen had.
Maar nee, nee.
Het is zo niet.
Zo is het niet gegaan.
Ongelooflijk stil denk ik.
En word ik.
Mijn hart schrikt op.
Vreugde?
Verdriet?
Gewoon.
Overgave.
