Ziek worden als wake-up call: sensitiviteit aanvaarden als gift als eerste poort
De wezenlijke omwenteling in mijn leven komt als ik ziek word tijdens een reis naar Kenia. Malaria legt mijn immuunsysteem plat en ik ben 5 jaar lang tot weinig in staat. Een extreme vermoeidheid houdt me af van welke vorm van streven dan ook en ik maak een lange en intieme reis naar binnen. Naar de kern van mezelf.
Vanaf dat moment besluit ik om mijn hoogsensitiviteit radicaal te omarmen. Dit beschouw ik als de eerste poort op weg naar gelukkig leven met HS. Ik ontdek dat de snelheid in de wereld om me heen gewoonweg teveel is voor mijn sensitiviteit. Maar ook zie ik in dat mijn wilskracht en hoge eisen er voor zorgen dat ik niet ten diepste kan herstellen.
Ik realiseer me dat mijn denken, voelen, handelen en zijn toen niet op elkaar zijn afgestemd. Mijn sensitiviteit delft voortdurend het onderspit.
Aandacht als tweede poort
5 jaar lang leef ik in een vertraagde tijd. Mijn lichaam is genadeloos. Zodra ik teveel wil fluit ze me terug en ben ik weer dagen aan huis gekluisterd. Ze is mijn allergrootste leraar geweest in het vinden van mijn authentieke pad.
Beoefening van verschillende body-mind practices (o.a yoga, qigong, vipassana, mindfulness) brengen me manieren om fysiek en geestelijk balans te vinden. De kracht van aandacht is het fundament en mijn tweede poort.
Maar het duurt nog een tijd voordat het streven naar een zeker eindresultaat uit mijn systeem verdwenen is. Ik worstel lang met het besef dat ik diep van binnen altijd oefeningen bleef doen. Terwijl ik weet, voel, zie dat ik het anders wens, dat ik verlang naar zijn, toelaten, laten gebeuren. Stilte. Het gaat niet om de oefeningen zelf maar om de wijze waarop je ze uitvoert.
Van Doen naar Zijn: Wu Wei als derde poort
Pas als ik me intensief verdiep in de Tao ontdek ik een belangrijke sleutel tot zijn. Dan komen een aantal dingen bij elkaar.
Vertragen, moeiteloosheid, stilte, natuurlijkheid. Het concept van Wu Wei, doen door niet-doen koester ik in mijn hart en leef ik.
Lees hier een blog dat ik over wu wei geschreven heb. Mijn derde poort.
Kwetsbaarheid omarmen: zelfcompassie als vierde poort
In de loop der jaren heb ik geleerd de subtiele signalen van mijn lichaam te omarmen. Dagelijks cultiveer ik de kwaliteit van luisteren. Ik heb de balans gevonden tussen activiteit en rust, gezonde grenzen leren stellen (en handhaven) en mijn belemmerende overtuigingen schoon gemaakt.
Maar vooral heb ik geleerd om van mezelf te houden. No matter what. En mijn kwetsbaarheid, sensitiviteit, en zachtheid te koesteren.
Om mezelf te bezien met zelfcompassie.
Om mijn innerlijke criticus te leren kennen, begrijpen en eren, omdat hij me de weg wijst naar alles in mij dat nog verscholen ligt in het donker. Omdat ik het verdien om helemaal in het licht te staan en te stralen.
Zelfcompassie …. de weg van het open hart.
